معاون هماهنگی امور زائرین و گردشگری استانداری فارس تاکید کرد که این استان ظرفیت ایجاد دهکده‌های گردشگری عشایری را دارد و باید این مهم را به عنوان ضرورت مد نظر قرار داد.

 چهارشنبه ۳۰ فروردین با بیان اینکه فارس مهد حضور عشایر و استان معین عشایر جنوب کشور است، عنوان کرد: ایجاد دهکده یا دهکده‌های گردشگری عشایری یکی از ضرورت‌ها برای توسعه توریسم در فارس است.

او گفت: آنچه به عنوان دهکده گردشگری عشایری مد نظر قرار دارد به معنای یک زیست بوم و زندگی کاملا طبیعی عشایری بدون هیچگونه دخل و تصرفی است.

فرخ‌زاده با تاکید براینکه چنین امکانی باید توسط عشایر ایجاد شود، گفت: دهکده گردشگری عشایر باید زمینه آشنایی با آداب و رسوم و باورهای جامعه عشایری را پیدا کرده و از ظرفیت‌های مختلف افراد این جامعه در زمینه‌های مختلف مطلع شوند.

قائم مقام استاندار در شورای توسعه گردشگری فارس اشاره کرد: وسعت و ظرفیت فارس این اجازه را می دهد که بیش از یک دهکده گردشگری عشایری در آن ایجاد شود.

او اجرای چنین پروژه بزرگ و اثرگذاری را نیازمند همکاری مشترک همه ایل‌ها، تیره‌ها و اقوام عشایری استان فارس دانست.

فرخ‌زاده گفت: آنها می توانند با ایجاد یک تعاونی یا شرکت های سهامی و بهره بردن از زمین ها و امکاناتی که در اختیار دارند اقدام به سرمایه گذاری در این حوزه کرده و اقتصاد گردشگری عشایر را رونق داده و هزاران شغل مولد در حوزه تخصصی خود ایجاد کنند.

به اعتقاد فرخزاده این دهکده‌های گردشگری عشایری باید به شهرهای بزرگ نزدیک باشند و امکان دسترسی آسان شهروندان به این مکان ها برای حفظ رونق فرهنگی و اقتصادی فراهم شود.

معاون استانداری فارس گفت: حضور راهنمایان تور و آشنا به زندگی ارزشمند عشایری که به صورت تخصصی برای این موضوع آموزش دیده و به زبان های مختلف محلی و بین المللی تسلط دارند امری ضروری برای رونق در سطح ملی و فرا ملی توسعه و ترویج این فرهنگ ارزشمند است.

ایجاد فرصت و ظرفیت برای اقامت شبانه، تجربه یک زندگی کامل به همراه آموزش های لازم و آموزش آواها و نواهای اقوام عشایری، شنیدن موسیقی اقوام عشایر، رصد آسمان زیبای شب ، تجربه غذاهای محلی، آشنایی با خواص و کاشت و برداشت گیاهان دارویی ، تولید محصولات از دام و طیوذ و مواد لبنی و… از دیگر مواردی بود که فرخزاده به عنوان نیازهای یک دهکده گردشگری عشایری به آنها اشاره کرد.

او خاطرنشان کرد: برای تامین مالی می توان از روش های مختلف علاوه بر شرکت های سهامی عام و شرکت تعاونی استفاده کرد که در صورت اتحاد اقوام و پای کارآمدن آنها قابل پیگیری است.

عشایر، کوچ‌نشین، کوچ‌رو یا کوچ‌گرد (به انگلیسی: Nomad) به افراد کوچ‌نشین که برای تأمین معاش و دامپروری در طول سال جابجا می‌شوند، عشایر گفته می‌شود. واژهٔ عشایر، جمع عشیره به معنی قبیله است. این جامعه عبارت است از جامعه انسانی نسبتاً خوداتکا و خودبسنده که ساخت اجتماعی قبیله‌ای دارد و عموماً زندگی خود را از دامداری اداره می‌کنند. با تغییر فصول، عشایر معمولاً برای یافتن مراتع مناسب برای حیوانات خود محل زندگی خود را تغییر می‌دهند.

واژه عشایر بیشتر در زبان فارسی و در مورد ایل‌های کوچنده در ایران به کار می‌رود. بعضی از اصطلاحاتی که مشتق از واژه عشایری است عبارتند از:

• عشایر اسکان یافته: خانوارهای عشایری که تمامی اعضای آن در یک مکان، سکونت ثابت اختیار کرده و کوچ نمی‌کنند اما با توجه به حفظ برخی مناسبات اقتصادی (مالکیت و حقوق بهره‌برداری از مراتع و منابع قلمرو) و فرهنگی ـ اجتماعی (احساس تعلق به ایل و عشیره) خود را عضو ایل، طایفه و … تلقی می‌کنند.

• عشایر کوچنده: به عشایری که حداقل سه ویژگی ساخت اجتماعی قبیله‌ای، اتکای معاش به دامداری، و شیوه زندگی مبتنی بر کوچ را داشته باشند، گفته می‌شود.

• عشایر نیمه‌کوچنده: به آن تعداد از خانوارهای عشایری گفته می‌شود که حداقل در یکی از قطب‌های استقرار (منطقه ییلاق، قشلاق یا میان‌بند) دارای سکونت‌گاه ثابت بوده و همواره تعدادی از اعضای خانوار در آنجا سکونت دارند.

• عشایر رمه‌گردان: به آن تعداد از خانوارهای عشایری گفته می‌شود که اکثر اعضای خانواده در یک نقطه یا مکان (در داخل قلمرو ایلی یا خارج از آن) سکونت ثابت اختیار کرده و در کوچ شرکت نمی‌کنند. در شیوه کوچ رمه‌گردانی، دام‌ها به همراه چوپان و تعدادی از افراد ذکور خانواده جابجا شده یا کوچ داده می‌شوند.

ایل : اتحادیه‌ای سیاسی متشکل از تیره‌ها و طوایف عشایری است که به اتکای وابستگی‌های خویشاوندی (نسبی، سببی و آرمانی) یا در برهه زمانی خاص، بنا به مصالح و ضرورت‌های سیاسی و اجتماعی با هم متحد شده و تشکیل یک ایل را می‌دهند. معمولاً ایلات دارای سرزمین و قلمرو ایلی خاص خود بوده و تحت رهبری و مدیریت شخصی با سمت ایلخان یا ایل بیگ اداره می‌شدند.

طایفه : عبارت از یک واحد اجتماعی ـ سیاسی متشکل از چند تیره است و در سلسله مراتب رده‌های ایلی، مهم‌ترین و مشخص‌ترین رده به‌شمار می‌رود. در سلسله مراتب سازمان اجتماعی عشایر ایران، اکثر طوایف بین ایل و تیره قرار می‌گیرند اما طوایفی نیز وجود دارند که به هیچ ایلی وابسته نبوده و طایفه مستقل نامیده می‌شوند.

طایفه مستقل : در ساختار مبتنی بر تقسیمات ایلی جامعه عشایر ایران معمولاً بعضی از طوایف پیوند اجتماعی یا سیاسی چندانی با ایل خاصی نداشته و معمولاً از باقی‌مانده یک ایل مستقل که قدرت اجتماعی و اقتصادی و تعداد جمعیت آن‌ها تحلیل رفته باشد شکل می‌گیرند این طوایف نه چندان ضعیف شده‌اند که در ساختار سایر ایلات جای گیرند و نه چندان قوی هستند که خود ایل مستقل باشند این‌گونه بوده‌است که به عنوان طایفه مستقل از سایر ایلات به حیات خود ادامه می‌دادند و کلانتر مستقل از ایل خانان برای آنان منصوب می‌شده‌است. به عنوان مثال کردشولی‌ها در استان فارس که قبلاً ایل مستقلی بوده‌اند در مقاطعی به عنوان طایفه مستقل در تقسیمات کشوری مبتنی بر ایل طایفه مستقل خوانده می‌شدند.