حالا در صدوبیست‌وهفتمین سالگرد ترور شاهی که با نیم قرن سلطنت مسائل زیادی را رقم زد، سنگ مزار منسوب به او حاشیه‌های جدیدی ایجاد کرده است.
ناصرالدین‌شاه قاجار که او را قبله عالم، شاه‌بابا، ظل‌الله، شاه شهید و سلطان صاحبقران می‌خواندند، ۱۲ اردیبهشت‌ماه با سه گلوله میرزا رضا در حرم حضرت عبدالعظیم ترور شد و همان‌جا هم به خاک سپرده شد. حالا در صدوبیست‌وهفتمین سالگرد ترور شاهی که با نیم قرن سلطنت مسائل زیادی را رقم زد، سنگ مزار منسوب به او حاشیه‌های جدیدی ایجاد کرده است.
به گزارش ایسنا، ناصرالدین‌شاه در تدارک برگزاری جشن پنجاهمین سال سلطنت خود بود که در ۱۷ ذی‌القعده ۱۳۱۳ قمری برابر با ۱۲ اردیبهشت ۱۲۷۵ شمسی با سه گلوله میرزا رضا کشته شد.
منابع و پژوهش‌های تاریخی آورده‌اند که ناصرالدین‌شاه یک روز پیش از سالروز به تخت نشستنش برای زیارت و حضور بر مزار همسر محبوبش به حرم عبدالعظیم (ع) در ری رفته بود که به قتل رسید و چون تا آن زمان آرامگاهی برای ناصرالدین‌شاه درنظر گرفته نشده بود، تا مدت‌ها (در برخی منابع اشاره شده تا یک‌سال) جنازه‌اش در تکیه دولت نگهداری شد. سپس ناصرالدین‌شاه را در اتاقکی که مقبره جیران (همسر محبوب شاه) قرار داشت و به جهت آرامگاه شاه بزرگتر شده بود، دفن کردند. بر قبرش، سنگ نفیس حجاری‌شده نصب کردند که او را تمام‌قد نقش کرده است. این سنگ تا فروردین‌ماه سال ۱۳۵۸ برقرار بود تا اینکه در جریان تخریب قبر رضاشاه پهلوی در حرم عبدالعظیم، از این محل جابه‌جا شد. نام آرامگاه هم که به جهت دفن آیت‌الله کاشانی به مقبره آیت‌الله کاشانی تغییر داده و آثار ناصری نیز محو و معدوم شد.
از سنگ قبر ناصرالدین شاه تا دهه ۷۰ خبری نبود تا با گشایش کاخ گلستان به روی مردم، این سنگ پس از ۱۷ سال (طبق مستندات کاخ) به نمایش گذاشته شد که هم‌اکنون در خلوت کریمخانی کاخ گلستان قابل بازدید است.
اتفاق تازه در سنگ قبر ناصرالدین‌شاه
یک پژوهشگر مطالعات ایران‌شناختی و میراث فرهنگی که در این‌باره پژوهش داشته، درباره محل قرار گرفتن قبر ناصرالدین‌شاه پس از محو شدن آثار ناصری و تغییراتی که در حرم عبدالعظیم ایجاد شد، گفته است: اتاقک مقبره ناصری تا اواسط دهه ۶۰ محفوظ ماند، اما در دهه ۶۰ دیوارهای جناحین آن از طرف مسجد بالاسر و ورودی امامزاده حمزه برداشته شد و به مجموعه عبدالعظیم ملحق و به شبستانی از مجموعه شبستان‌های حرم عبدالعظیم تبدیل شد. امروزه به جز قبر جیران و محمد قاسم میرزا و یکی از دختران ناصرالدین‌شاه و احتمالا پسر کامران میرزا، سنگ سایر منتسبین به قاجار برداشته شده و اشخاص جدیدی در مقبره ناصری مدفون شدند و نشانی از دیگران مدفون در آن موجود نیست. علاوه‌بر این، در ساخت و سازهای جدید حرم عبدالعظیم، صحن آیت‌الله کاشانی فعلی و باغ جیران سابق مسقف شده و برای همین پیشروی، سازه گنبد ناصری از پایین دیگر قابل رؤیت نیست.
مهدی شادکام که پیش‌تر به جانمایی حدودی قبر ناصرالدین‌شاه با توجه به از بین رفتن تمام شواهد، اشاره‌هایی کرده بود، همچنین چندی پیش با انتشار عکسی در فضای مجازی از سنگ‌نوشته جدید قبر ناصرالدین‌شاه خبر داد که در آستانه صدوبیست‌وهفتمین سالروز ترور ناصرالدین شاه، نام او به مانند دیگر مدفونین روی یکی از سنگ‌های حرم عبدالعظیم نوشته شده است.
پس از انتشار این عکس اما گویا مدتی بعد سنگ‌نوشته پاک می‌شود.
براساس توضیحات این پژوهشگر مستند به اظهارات خطاط، پس از خطاطی نام ناصرالدین‌شاه که (ظاهرا) با موافقت تولیت برای حجاری انجام شده بود، خط مخدوش شده و به دلیل حاشیه‌های ایجادشده قرار شده است فعلا نامی نوشته نشود. هرچند «در کل، ماجرا روالی قانونی داشته و هیچ عمل خارج از قواعد خودسری در نوشته شدن نام ناصرالدین‌شاه بر سنگ قبرش طی نشده است.»
ایسنا در تماس با «روابط عمومی آستان حضرت عبدالعظیم (ع)» پیگیر ماجرا و دریافت توضیحات بیشتر است که به محض دریافت توضیح احتمالی، منتشر خواهد شد.
در سال‌های گذشته، حضور شخصیت ناصرالدین‌شاه در چند سریال تلویزیونی و شبکه نمایش خانگی، نام او را بیش از دیگر پادشاهان قاجاریه نزد عموم مطرح کرد.
تولد و خانواده
ناصرالدین‌میرزا در ۱۷ ژوئن ۱۸۳۱ (۲۵ تیر ۱۲۱۰) در روستای کهنمو در نزدیکی اسکو متولد شد. او سومین فرزند محمدمیرزا و ملک‌جهان خانم بود. محمدمیرزا هنگامی که دوازده سال داشت، در ۱۱۹۸ به دستور فتحعلی‌شاه با دختر عمه چهارده ساله‌اش ملک‌جهان خانم ازدواج کرد. این ازدواج به قصد از بین بردن تفرقه بین شاخه‌های قوانلو و دَوَلو ایل قاجار صورت می‌گرفت. در منابع عصر قاجار، طرح این ازدواج را جزئی از توصیه‌های آقامحمدخان به فتحعلی‌شاه دانسته‌اند.
حضور ملک‌جهان خانم در آن روستا احتمالاً برای گریز از ابتلا به وبا پس از شیوع آن در تبریز بود. در زمان تولد ناصرالدین‌میرزا، پدرش به همراه عباس‌میرزا در خراسان مشغول مطیع کردن قبایل سنی بود. محمدمیرزا در همان زمان پیروزی بزرگی به دست آورد و ۲۰٬۰۰۰ ایرانی شیعه را که توسط سنیان اسیر شده بودند آزاد ساخت. به جهت افتخار به همین پیروزی بود که او، به جای یک نام اجدادی، نام پسر تازه متولد شده خود را «ناصرالدین» نهاد. فتحعلی‌شاه که در آن زمان در مرکز ایران بود، اضافه شدن عضوی جدید به خانواده سلطنتی را با می‌گساری جشن گرفت. در طی ۴ سال آینده و با مرگ پیاپی فرزندان خردسال محمدمیرزا، ناصرالدین‌میرزا به بزرگ‌ترین پسر باقی مانده او تبدیل و در نتیجه در آینده ولیعهدش شد. به جز ناصرالدین‌شاه، از میان فرزندان محمدمیرزا و ملک‌جهان خانم تنها عزت‌الدوله بود که تا بزرگسالی زنده ماند.
ولایت عهدی
ناصرالدین‌شاه پادشاه ایران در آتلیه نادار
فرمان ولیعهدی ناصرالدین میرزا در سال ۱۲۵۱ هـ ق در تبریز خوانده شد. بهمن میرزا و قهرمان میرزا، برادران محمدشاه، به بهانه سن کم ناصرالدین، او را شایسته داشتن عنوان ولیعهدی نمی‌دیدند.آصف‌الدوله، دایی محمدشاه، هم مصمّم بود از ولیعهدی ناصرالدین جلوگیری کند تا عِرق سلطنت از خاندان دولو قطع نشود.سرانجام ولیعهدی ناصرالدین زمانی تأیید شد که قهرمان میرزا را به کفالت حکومت آذربایجان منصوب کردند که در واقع تأیید ضمنی ولایت او بر ولیعهد کوچک بود.
بازدیدها: 0